شعر "تابه" از حسین پناهی

تابه ی جهیزمون یادت می آد ؟ با وفاتر از تو بود ! سوخت با آتش فقری که مرا می سوزاند ! ساخت با چربی و چرک ! هفته و هفت نیمرو ! دسته اش آب شد و رنگش رفت ! بگذریم …. بگذریم از گذر آن همه رویاهایش ! حسرتِ دیدنِ فـِـر ، پختن پیتزا هایش ! گاه گاهی از سر بی تابی ، گریه می کرد ولی تابانه ! گنگُ پیچیده ! معما گانه ! آتش فقر مرا می بوسید ! هم زمان با دلِ من می پوسید ! دلِ من ! تابه ی رویاهایم . . . . از : حسین پناهی

آخرین مطالب این وبلاگ

مطالب پیشنهادی

آخرین مطالب سایر وبلاگ ها